การวินิจฉัยโรคด้วยแพทย์แผนจีน ประกอบด้วย

การมอง: เป็นการวินิจฉัยโรคด้วยใช้สายตามองอย่างละเอียด แพทย์แผนจีนเชื่อว่าการทำงานของอวัยวะภายในสามารถสะท้อนออกมายังร่างกายภายนอกได้ เช่น การดูสีหน้าของผู้ป่วย หากสีหน้าของผู้ป่วยมีสีเหลืองซีด หมายถึงภาวะม้ามอ่อนแอ หรือ การวินิจฉัยจากการดูลิ้น หากลิ้นมีฝ้าสีขาวบาง มักจะแสดงถึงอาการของความหนาวเป็นต้น

​

การฟังหรือการดม:  แพทย์แผนจีนจะใช้การฟังเสียงที่คนไข้เปล่งออกมาขณะพูด หรือ หายใจ เช่น หากผู้ป่วยพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ขี้เกียจพูด แสดงถึงภาวะลมปราณบกพร่อง และใช้การดม โรคบางโรคมีกลิ่นที่จำเพาะเจาะจงซึ่งเป็นส่วนช่วยในการวินิจฉัยโรค

​

การถาม: การซักประวัติคนไข้นั้นเป็นสิ่งหนึ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับการวินิจฉัยโรค แพยท์แผนจีนต้องถามถึงอาการหลักและอาการข้างเคียงของผู้ป่วย

​

 การจับชีพจร: การจับชีพจรหรือการแมะ เป็นการวินิจฉัยโดยสัมผัสชีพจรบริเวณข้อมือทั้งซ้ายและขวา เพื่อทราบถึงลักษณะของชีพจร ซึ่งสามารถสะท้อนถึงการทำงานอวัยวะต่าง ๆ ของร่างกาย
 

โดยสรุป แพทย์แผนจีนจะใช้การวินิจฉัยทั้ง 4 แบบ คือ การมอง การฟัง(ดม) การถาม การจับชีพจร เพื่อวินิจฉัยโรคให้แม่นยำจะขาดอย่างใดอย่างหนึ่งมิได้